Πόσο κουλός μπορείς να αισθάνεσαι όταν γύρω σου ακούς να ξεπερνάνε μια αγάπη σε ένα μήνα, ένα χρόνο άντε δύο. Πόσο ουτοπικό ακούγεται ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα όταν δεν το νιώθεις, όταν το μόνο που κάνει ο χρόνος είναι να ξεχνάς να ακουμπήσεις την πληγή πολλές φορές κατά την διάρκεια της ημέρας αλλά όταν την ακουμπάς ο πόνος να είναι εκεί, να σου υπενθυμίζει ότι εξακολουθείς να αγαπάς παρόλο που σε φέρθηκαν σκάρτα. Πως μπορείς να ξεχάσεις την κάθε λεπτομέρεια από τις καλές στιγμές και να σου λείπουν, αλλά και τις επώδυνες στιγμές της κοροιδίας από τον άνθρωπο που πίστευες ότι δεν θα στο έκανε ποτέ αυτό; Δεν ξέρω πως γίνεται...Μερικές φορές θέλω να φτιάξω ένα blog ημερολόγιο και να γράφω κάθε μέρα, κάθε φορά που πονάω, που να λειτουργεί σαν βαλβίδα ασφαλείας για να φεύγει ο ατμός. Άλλες φορές πάλι ψάχνω στήριγμα σε τραγούδια όπως το νέο του Lauv ψάχνοντας να βρω στήριγμα σε ιστορίες άλλων που έχουν βιώσει το ίδιο. Λυπάμαι πολύ και προσπαθώ να ξεχάσω αλλά δεν μπορώ ακόμα. Κυριακή της συγχώρεσης σήμερα αλλά δεν μπορώ να σε συγχωρήσω γαμώτο. Θα ήμουν δίπλα σου για πάντα αλλά όχι μετά από αυτό όσο και να το θέλω...
Rate (4.5/5)
Password:soundfist3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου